Oud worden. Het valt niet mee. Als betrokken bewoner, actieve vrijwilliger en lid van de Bestuurscommissie in West hoor ik schrijnende verhalen. Samen met actieve bewoners, vrijwilligers en ambtenaren willen we in West een netwerk opzetten: Ouderen voor ouderen. We vragen vitale en actieve ouderen om contact te zoeken met ouderen bij hun in de buurt waarvan ze weten of vermoeden dat die eenzaam en geïsoleerd zijn.

 

 

High Tea

Met flyers en presentaties tijdens bijeenkomsten vragen we ouderen om leeftijdsgenoten mee te nemen. Zo bereiken we degenen die tot nu toe niet deelnamen aan activiteiten. Vooral alleenstaande ouderen met een minimuminkomen van wie kinderen niet in de buurt wonen, hebben het zwaar. Tijdens een High Tea in het buurthuis van de Gulden Winckelbuurt hoor ik hun verhalen.

Verhalen

Zo spreek ik een frêle dame met lang wit haar in een lange rok die mij vertelt dat ze met een buurvrouw heeft afgesproken om elkaars hulp in te roepen bij noodsituaties. Ze ‘liggen’ elkaar niet, maar er is verder niemand die in aanmerking komt. Een ander vrouw vertelt: "Vorig jaar kreeg ik twee keer in de week 3 uur hulp in de huishouding. Dat is nu teruggebracht naar één keer in de week 3 ½ uur. Aan grote klussen komen we niet meer toe." Een welbespraakte kleine Surinaamse vertelt dat haar dochter heeft gevraagd of ze bij haar en haar gezin in wil trekken. "Maar zij heeft een eigen huishouden; een man en hele jonge kinderen. En ik ben lastig hoor. Voor je het weet heb je trammelant en waar moet ik dan naartoe? Nee hoor ik blijf liever in mijn eigen huis."

Ouderen voor ouderen

Alle mensen die ik spreek kennen ouderen die niet de deur uit komen. Mensen zonder of met heel klein sociaal netwerk waar ‘iets mee is’. Onze vraag aan de aanwezigen (die de weg wel wisten te vinden) is of ze deze mensen een volgende keer willen uitnodigen, meenemen, op weg helpen met het opbouwen van een groter netwerk in de buurt.

Turkse en Marokkaanse ouderen

Bij de High Tea zijn voornamelijk autochtone Amsterdammers en een aantal Surinaamse dames aanwezig. Tijdens eerdere bezoekjes aan Turkse en Marokkaanse bijeenkomsten valt op dat de mannen (bij de autochtonen al zwaar in de minderheid) volledig afwezig zijn. Mannen komen buiten de deur, zitten al tijdens hun jongere jaren met elkaar in het café. Op hun oude dag hebben zij hun sociale netwerk al op orde. Veel vrouwen zijn thuis, zorgen voor het huishouden en de kinderen. Omdat zij tijdens hun jongere jaren weinig buiten de deur kwamen, spreken ze vaak slecht of geen Nederlands. Als de kinderen het huis uit zijn, blijven zij alleen achter. Hun verhalen worden schrijnender nadat hun man is overleden. Deze groep willen we bereiken, achter de voordeur vandaan halen, het sociale isolement doorbreken.

Gemengde bijeenkomsten

Taal is een belangrijke factor. Pogingen om groepen met verschillende culturele achtergronden met elkaar te mengen, stranden bij alle culturen op weerstand. Mensen willen oud worden met gelijkgestemden. Mensen met een vergelijkbare culturele achtergrond, die letterlijk en figuurlijk dezelfde taal spreken en waar ze (jeugd)herinneringen mee kunnen delen.

Eenzaamheid of Sociale Cohesie?

Als mannen de keuzevrijheid hebben om elkaar op te zoeken in het café, moeten we vrouwen de keuzevrijheid gunnen om gelijkgestemden op te zoeken en hen geen diversiteit willen opdringen. Vrouwen willen ontmoetingen met vrouwen die dezelfde taal spreken en een vergelijkbare culturele achtergrond hebben. Dit geldt voor zowel allochtone als autochtone vrouwen. Als GroenLinks zijn we voor integratie. Maar niet over de rug van ouderen. Die gunnen we een gelukkige oude dag.

 

Bernadette Vieverich zit namens GroenLinks in de Bestuurscommissie van Amsterdam West