Gisteren op Coming Out Dag hesen we de regenboogvlag. Hiermee benadrukken we dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn, wat je seksuele identiteit of voorkeur ook is. Iedereen moet zich geaccepteerd en (sociaal) veilig voelen. De Roze Agenda in West werkt hieraan. Dat doen we van onderop. Samen met COC West, Migrantenorganisaties en vrouwenorganisaties. Dit doen we door mensen bij elkaar te brengen, niet bang te zijn voor het moeilijke gesprek en storytelling. Afgelopen donderdag vond de druk bezochte bijeenkomst 'Jezelf kunnen zijn in West' plaats.
De bijeenkomst was gericht op het bespreekbaar maken van seksuele diversiteit en het maken van de verbinding met alle bewoners, ongeacht seksuele geaardheid, etnische en religieuze achtergrond. Meerdere sprekers vertelden hun verhaal en deelden hun persoonlijke ervaringen. Zo vertelde een Turkse jongeman hoe zijn ouders worstelden met zijn homoseksualiteit. Zijn ouders stelden voor hem te laten ‘behandelen’ door een Imam. Maar de Imam reageerde alleen met de woorden: ‘De liefde voor je kinderen gaat boven alles.’ Daarop besloten zijn ouders hem mee te nemen naar de huisarts. Hopelijk kon hij wat voor hen betekenen. Maar de arts gaf aan dat een behandeling niet mogelijk was omdat hun zoon niet ziek was. Een bezoek aan een psycholoog was de volgende stap maar deze zei alleen: ‘Uw zoon kan ik niet helpen, maar u wel als u wilt.’ Zijn vader besloot dit te accepteren en ging zelf in therapie. Inmiddels gaat het beter. Toch is zijn vader wel stiller geworden.
‘Ik ben niet gay, alleen mijn lichaam is man’
Een transvrouw geboren in Brazilie vertelde: ‘Mensen dachten dat ik homoseksueel ben omdat ik op mannen val, maar ik ben niet gay. Mijn lichaam was man. In mijn hoofd ben ik een vrouw. Mijn moeder heeft het er heel erg moeilijk mee gehad. Ze vond dat ik eerst mijn diploma moest halen voordat ik me zou laten opereren. Het was niet makkelijk maar het is de natuur. Bovendien is transseksualiteit niet seksualiteit maar identiteit.
Wat vond je nou echt?
Na afloop sprak ik een aantal vrouwen die vertelden voor het eerst dit soort verhalen persoonlijk te horen en daar erg van onder de indruk te zijn.Tot nu toe kwamen dit soort verhalen via via, waren ze van anderen, ver weg. Nu de ervaringen, worstelingen en coming out verhalen persoonlijk werden verteld, kwam het echt binnen. En toch blijft het een worsteling. “Ik weet niet wat ik zal vinden als mijn zoon mij vertelt dat hij op mannen valt en niet op vrouwen.” De persoonlijke verhalen maken dit los bij mensen en leiden tot authentieke en eerlijke gesprekken. En dat is waar we als stadsdeel met de Roze Agenda aan willen bijdragen; het maken van verbinding waardoor meer begrip ontstaat en er voor zorgen dat wat onzichtbaar is, zichtbaar wordt. En het werkt! De zaal was bomvol gevuld met West-bewoners met een grote diverse en religieuze achtergrond. Het werkt om samen te werken met grass-roots organisaties, het werkt om de discussie over mensenrechten aan te gaan en niet beleid maar het persoonlijke centraal te stellen. En hopelijk helpt het een stille vader te weten hoe met deze worstelingen om te gaan. Vele scholen, sportclubs, maatschappelijke instellingen, gemeenten en ministeries hijsen de regenboogvlag vandaag. Daarmee bekrachtigen we gezamenlijk de boodschap dat je jezelf moet kunnen zijn, in eigen sociale kring maar ook op werk, school of op straat. Laten we op zoek gaan naar het echte gesprek, diversiteit vieren en duurzame verbindingen bewerkstelligen. Immers seksuele gerichtheid is een mensenrecht.
Deze blog van Fenna Ulichki is ontleend aan: https://www.amsterdam.nl/west-gebied/nieuws/algemeen-nieuws/weblog-fenna-ulichki/weblog-fenna-ulichki-6/